Prolog

  Przyszłość zawsze mnie przerażała. Może dlatego, że bałam się, że przerosną mnie moje własne oczekiwania. Nigdy nie byłam odważną, rozmowną, czy nawiązującą łatwo nowe znajomości osobą. A jednak postanowiłam wyprowadzić się do miasta, w którym byłam dwa razy w życiu, w którym nikogo nie znałam, w którym mówiono w języku, który zawsze mnie zachwycał, do mieszkania w nienajlepszych warunkach wyłącznie dlatego, by spełniać swoje marzenia. Byłam nieśmiała i mało odważna, a jednak za wszelką cenę brnęłam ku pracy w mediach. Byłam szalona? Być może. Ale wiedziałam, że kiedyś uda mi się osiągnąć swój cel.  

   To, co tak naprawdę się tutaj wydarzyło, ile pozmieniało się od momentu mojej przeprowadzki z Polski nie mieściło mi się w głowie. Nie pomyślałabym o tym, nawet w najśmielszych snach. I chociaż nie do końca wszystko od początku układało się po mojej myśli, to każdego dnia patrząc wstecz utwierdzam się w przekonaniu, że przeznaczenie jednak istnieje.

*

   Pierwszy tydzień mieszkania w Londynie właśnie dobiegał końca, niedzielny wieczór spędzałam samotnie w nowym mieszkaniu, do którego zdążyłam się już przyzwyczaić, z kubkiem gorącej czekolady, kocem i stertą notatek, które studiowałam na jutro. To miała być moja pierwsza rozmowa o pracę.  Starałam się nie stresować, co wcale nie było łatwe. Wiedziałam, że wszyscy byli przeciwni temu, żebym mieszkała sama, w innym kraju i prawie nikt nie wierzył w to, że znajdę wymarzoną pracę, więc ciążyła na mnie swego rodzaju odpowiedzialność za to, żeby pokazać im, jak bardzo się mylili.

  Tak bardzo chciałam dotrzymać wszystkich wyznaczonych sobie postanowień, do redakcji wejść jutro z  podniesioną głową, teczką pod pachą, torebką Celine i kubkiem termicznym, jak na prawdziwą ‘przyszłą stylistkę’ Elle przystało, rozsiąść się wygodnie, w białym, skórzanym, pikowanym fotelu, nonszalancko rzucić CV na biurko i być w 100% pewna swojej pozycji od pierwszego momentu. Chciałam zrobić dobre wrażenie i pokazać się w pełni od tej profesjonalnej i opanowanej strony. Upiłam ostatni łyk czekolady, kubek postawiłam na jeszcze nierozpakowanym kartonie z rzeczami, odłożyłam notatki na bok i zasnęłam z wyobrażeniami o przyszłości w myślach. Zaczęłam całkiem nowe życie i bałam się niepowodzeń. Tak bardzo się bałam.

~

Hej wszystkim! Jest mi bardzo miło, jeżeli to czytacie, bo znaczy to, że dobrnęłyście do końca tego prologu. Byłabym niezmiernie wdzięczna jeżeli zostawiłybyście po sobie szczery komentarz, nie ukrywam, zależy mi na tym. :) Proszę też, abyście podawały mi pod spodem adresy swoich blogów, lub blogów, które z czystym sumieniem możecie mi polecić (nie pogniewałabym się, gdyby były to opowiadania o 1D :)), a obiecuję, że wejdę i je skomentuję. :) Mam nadzieję, że choć część z Was zaciekawiłam i zostaniecie ze mną na dłużej. :)